CON I ÖCC D’UN FIÖÖ
Paolo Tomamichel:
voci,chitarre,basso,batteria,bouzuki

E levà sü una matina prima dal soo,
quando da föra a gira ammò nesün,
e caminà e fumà intorn al campanìn,
e pensà: «Che bèll podé tornà pinìn».

L’ültima stèla l’è ammò lì sül Ghiridòn,
e già ma cìfola ‘ni orécc ‘n’altra canzòn,
e rasegnaa e un zichìnin négar come ’n füm
che chésta müsica la vö scoltà nessün.

Sempar püssée el Mond ul sà pü dove nà:
tra machinéri e guèr e còregh adré ai danée,
brüsà ‘na vita adré ‘na mügia da scemàt:
ma mèti in crüsc a sciüscià la brina da ‘sto praa.

Vedé giugà i bagài coi cicch, a l’era bèll:
i g’ha pü i cicc, ma l’internet tacà al cervèll;
eh dài tosina, và a vestìt, tò giü i cüfiètt:
vèss una dòna ü vör mia dì végh cü e végh tètt…

E femm l’amor con pizza la televisiòn,
leng ‘na poesia in gabinètt con giò i calzòn,
tocà coi guant i fiòo per mia sporcass i man,
sprinzà profüm per scónd el bon odóo dal pan.

Adasi adasi i sa deséda tücc i ómm,
stanott tücc i ha vedü e fai ‘l medesim sögn:
un sögn che l’è rivolüzion; mi a tachi incöö:
da dèss innanz a sarò un ómm con i öcc d’un fiöö.